Op een mooie zondag wordt er al vroeg gebeld, mogen we even komen? Wij liggen echter nog in bed. Natuurlijk jullie zijn altijd welkom, zeg ik met een enthousiaste stem, kleinkinderen zien, is alles. Vervolgens wordt het idee geopperd om even naar de stad te gaan zonder kids. Passen jullie dan even op was de vraag, natuurlijk doen we dat, waarmee ons rustig zondagmiddagje ineens heel actief werd.
De kindjes slapen toch werd er gezegd en jullie hoeven niets te doen. Nadat de ouders weg waren en wij alles weer ordelijke hebben opgeruimd kwam het eerst geluidje al uit de kinderwagenbak, een speentje gaf geen troost maar wel een boertje dat dwars zat.
Even was het stil, heel even, weer een speentje, weer was het stil….. Ik hoor de babyfoon, kleinzoon 1 is wakker. We sprinten naar boven om hem ook van een speen te voorzien maar helaas, hij wil uit zijn bedje. Weg is de rust, dan maar een volgende optie, opa gaat wandelen met de bolderkar en neemt de oudste mee, het is prachtig weer dus dat is geen straf. Oma wil ook wel mee maar de ouders hebben het onderstel van de kinderwagen niet meegenomen, dan maar de kinderwagen op tafel gezet en regelmatig werd er voor een speentje gezorgd .
Het werd een lange middag, 1 uur voor voedingstijd werd hij wakker, en wilde absoluut niet meer gaan slapen. Wat te doen nu, samen maar een boekje gelezen met geluid en muziek, met zijn kleine handjes wilde hij er al naar toe grijpen maar dat lukte nog niet helemaal, Wat kan je verwachten van een baby van 3 maanden? Zuchtend vroeg ik mij af hoe ik dat vroeger toch deed allemaal….. Een kwartier voor zijn schema van voedingen, kwam opa thuis en heeft hij een fles gemaakt voor hem , die hij gulzig opdronk. En hij keek mij blij en tevreden aan. Ach daar doe je het toch allemaal voor. Kort daarna kwamen de ouders thuis en mama kreeg de mooiste lachjes van hem.
Een half uur later was het stil in huis, overal lag speelgoed, kopjes en glazen maar het was stil. In een wip was alles opgeruimd en zat ik met een voldaan gevoel op de bank, omdat ik mijn kleinkinderen mocht knuffelen en mijn eigen kinderen ruimte had gegeven voor een bezoek aan de stad. Ach die vermoeidheid gaat wel weer over, morgen is het weer maandag.
Tegen mijn klanten zeg ik altijd, stel je grenzen, geef ze aan. Ik weet uit eigen ervaring dat er momenten zijn dat je er over heen mag gaan, en dat het herstel snel gaat om met een glimlach terug kijken naar de mooie herinneringen…… Wat een heerlijkheid om opa en oma te zijn. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen?
Ik lees graag je reactie op info@marcurius.nl of Facebook
Marijke klein Gunnewiek – van de Laar Natuurgeneeskundige therapeut
